Mommy-me-time zonder schuldgevoel: kan dat wel?

Elk jaar ga ik een weekendje weg met mijn beste vriendin. Meestal kamperen we in Zeeland — zo ook dit jaar. Voor twee nachtjes sleepten we onze volledige campinguitrusting mee en reden we, gepakt en gezakt, naar onze favoriete plek.

Kate is precies één dag jonger dan de tweeling van mijn bestie: superbijzonder natuurlijk. We weten precies van elkaar waar we doorheen gaan, want de kindjes zitten in precies dezelfde fase. Eerlijk is eerlijk: het is een ontzettend leuke, maar niet de allermakkelijkste fase. Driftbuien, zelluf doen, zindelijkheidstraining, eten dat door de kamer vliegt... Maar gelukkig ook heel veel kusjes, knuffels en vrolijke kinderliedjes.

"Hoe laat zal ik je ophalen?" vroeg ik de dag voor vertrek.

"Uh, 6:30 of zo?!" zei mijn vriendin lachend.

We waren allebei toe aan een weekendje zonder kinderen. Gelukkig stonden de superpapa’s klaar om het fort te bewaken, en lieten we de kids met een gerust hart achter.

Eenmaal in Zeeland hadden we al snel de eerste slappe lach te pakken. We hadden net Tent 1 opgezet en vonden het tijd voor een pauze. Het was 30 graden en we stonden in de volle zon, dus het zweet stond in de naad. Net toen we even in de schaduw neerploften met ons eerste wijntje, kwam er een medewerkster van het park op ons af. "Oh nee, we staan vast verkeerd…", dacht ik meteen.

"Ja, uuuh, ik heb begrepen dat ik jullie mag feliciteren met jullie huwelijk?" zei de vrouw, terwijl ze ons een fles prosecco, een lief kaartje en een zak confetti overhandigde. We keken elkaar aan en barstten keihard in lachen uit. Tot op de dag van vandaag weten we niet of iemand ons in de maling heeft genomen, of dat er een foutje is gemaakt bij de receptie. Maar de toon was gezet — het werd onze huwelijksreis.

’s Middags appte ik even naar huis om te vragen hoe het met Kate ging. “Bloed onder mijn nagels,” was het enige wat mijn man terug-appte.

Meteen voelde ik een golf van medelijden én schuldgevoel. Ook mijn vriendin gaf toe dat ze het lastig vond om zomaar — voor de lol — een weekend weg te gaan van haar kinderen. Een tweeling is natuurlijk nog twee keer zo pittig, zeker als je er een heel weekend alleen voor staat.

Wij zaten daar lekker te borrelen en plannen te maken voor een dagje strand, terwijl onze mannen hun handen vol hadden aan onze eigenwijze peuters. Ze gunnen ons dit weekend, dat weten we, maar het voelde toch niet helemaal eerlijk.

We praatten elkaar moed in: dat we het écht verdiend hadden. Dat we hard genoeg werken voor ons gezin. Bij mij thuis doet mijn man veel met Kate. Ze is een echt papa’s-kindje. Als hij thuis is, moet hij haar luiers verschonen, met haar spelen, in bad doen, naar bed brengen... En pas als ze op haar kop krijgt van hem, komt ze naar mij toe. Soms voelt het alsof hij meer doet dan ik, en ik gaf dat ook eerlijk toe. Mijn vriendin zei dat zij zich soms precies zo voelt. Maar, herinnerde ze me: wij doen zóveel onzichtbaar werk.

Wij knutselen cadeautjes voor familieleden.

Wij verzinnen peutervriendelijke weekmenu’s.

Wij zorgen dat het huis schoon en georganiseerd blijft.

Wij maken lijstjes voor op vakantie.

Wij maken zelf ijsjes van fruit en yoghurt zodat ze elke dag een ijsje kunnen eten zonder 1000 kilo suiker binnen te krijgen.

Wij regelen de kinderfeestjes.

Wij zoeken heel Instagram, Pinterest en TikTok af naar de beste parenting-hacks.

Allemaal dingen die je niet samen met je kind doet, maar wel voor je kind. Eigenlijk best een ondankbare taak, dat moeder zijn 😉.

Ik weet zeker dat wij niet de enige moeders zijn die het lastig vinden om tijd voor zichzelf te nemen. Toen ik thuiskwam, stond ik even te kletsen met de buurvrouw, een moeder van drie kinderen die al jaren geen weekend weg is geweest. Er is altijd wel iets: een sportwedstrijd, een verjaardagsfeestje, een lastige fase.... Ze sprak haar bewondering voor me uit, dat ik mezelf dit wel gun. Ik drukte haar op het hart dat zij het ook verdient.

Want weet je? Die papa’s van tegenwoordig zijn geweldig. Ze redden zich prima. Sterker nog... Misschien vinden ze het juist wel lekker als wij er even niet zijn. Plus: je komt terug met frisse energie. Voor je gezin. En voor jezelf. 💛