Hoera, het tweede trimester is begonnen!

Finally, ik ben officieel in het tweede trimester van mijn tweede zwangerschap beland! Na een vreselijk eerste trimester vol vermoeidheid, misselijkheid, spanning en ellende ben ik er helemaal klaar voor om me weer fit en energiek te voelen en te gaan genieten van het kleine wondertje in mijn buik. Want dat is het natuurlijk!

Wat ik alleen zo opvallend vind, is hoe anders deze zwangerschap voelt dan mijn eerste. Ik ben rustiger. Zelfverzekerder. Minder hysterisch (gelukkig voor mijn man). Voor nesteldrang ben ik (nog) veel te moe en lui. Ik lees normale boeken. En ik heb nog niks, ik herhaal; nog NIKS gekocht voor de baby. Als je dit vergelijkt met mijn zwangerschap van Kate… Toen had ik rond deze tijd al drie cursussen afgerond, elk boek over zwangerschappen en bevallingen verslonden, de volledige babyuitzet in huis, de babykamer bijna af, had ik driekwart van onze spullen weggedaan en was er geen stofje in huis meer te bekennen. Ik maakte overal lijstjes, schema’s en planningen van. En toen mijn man voorstelde om ‘Etos eigen-merk luiers’ te kopen in plaats van de peperdure Pampers? Nou, ik zag dat serieus als kindermishandeling.

Nu weet ik beter. Gelukkig voor mij, maar vooral voor mijn arme man, die tijdens mijn eerste zwangerschap af en toe compleet gestoord werd van mijn combinatie tussen perfectionisme, eigenwijsheid en hormonen. Het helpt ook dat ik nu een peuter heb die me de hele dag bezig houdt. Ik heb amper tijd om mijn haar te wassen, laat staan om complete excel-sheets voor een babyuitzet te maken. Ik voel me opvallend nuchter. Zó nuchter dat ik soms zelf even schrik: waar is de overenthousiaste, hyperbewuste zwangere versie van mezelf gebleven?

En misschien het meest gekke van alles: waar ik tijdens mijn eerste zwangerschap helemaal kon opgaan in het magische, bijzondere, ‘roze wolk’-gevoel, heb ik dat nu nog helemaal niet. Natuurlijk ben ik dankbaar. Dolblij zelfs! Maar ik voel me niet heel anders dan normaal. Alsof dit kindje rustig en stilletjes in mijn leven groeit, zonder dat ik elke seconde bewust hoef te zijn van hoe bijzonder het is.

Maar misschien is dat precies wat deze tweede zwangerschap me wil leren: dat het ook oké is om het allemaal lekker over je heen te laten komen. Dat je het deze keer met meer vertrouwen doet, met meer nuchterheid, en met minder opgefokte lijstjes. Dat je al weet dat het goed komt, en dat dingen met kinderen toch nooit gaan zoals je het van tevoren bedenkt.

Het zou zomaar kunnen dat die roze wolk later nog komt. Misschien ook wel niet. Maar één ding weet ik inmiddels zeker: je hoeft niet elke seconde magisch te vinden om een echte wereldmama te zijn. En heel eerlijk? Dat vind ik eigenlijk een enorm geruststellende gedachte!